Nasze habanero


Chronimy Siebie przed ciosami Obcych,
by później ranić - częściej i mocniej.


Gotowi przyjąć za drugą połowę
karę pręgierza, łoże madejowe
- taka w nas miłość.

Potem się znowu przypalamy żalem,
batem słów ostrych chłostamy nawzajem
- z podwójną siłą.


Niech ktoś nieznany, przy twarzy partnera,
choć raz spróbuje cebulę obierać
- straci swą rękę.

Po czym patrzymy, sól wcierając w rany,
jak w łez jeziorze tonie ukochany
- o wiele częściej.


Wznosimy twierdzę przed odległym wrogiem,
by w niej osłaniać najbliższą osobę
- strzec jej zaciekle.

Bezpieczni bardziej, gdy świat za murami,
znów się stajemy swymi oprawcami
- w prywatnym piekle.


Wybaczy oko sińca pięściom cudzym,
skóra zapomni szram toksycznym ludziom
- w końcu to bliźni.

Ciężko nam tylko wskrzesić zaufanie,
skleić solidnie dwa serca złamane
- przestać się krzywdzić.