 |
 |
 |
|
|
Nihil Dopiero co zaprószony i roześmiany płomień tańczy na wietrze... Byliśmy tylko uśpioną bryłą lodu w której zatopiono labirynt żył i serce zamrażane gęstą mgłą nieświadomości. Dostając od Natury jałmużnę budzimy się a krew w naszych żyłach poczyna krążyć ogrzewając wykute w lodzie serca i ciała. I gdy tacy radośni słuchamy bicia pomp nasze zimne skorupy topią się w cichej agonii a gdy już ni kawałek się nie ostanie to czas... ...lecz ów wiatr który powołał go do życia i daje mu tyle radości może zawiać mocniej i zabić. Liczba czytań: 2049 || Liczba głosów: 0 
|
Copyright © 2006 - 2018 PoemProject