Księga Objawienia

Bo wiem, że ta droga donikąd prowadzi.
Mijam ludzi bez twarzy o szarych,
wypalonych lodem oczach.
Błądzę w labiryncie, przekraczając kolejne
progi, o które się potykam.
Nie dajecie mi upaść.

Chociaż nie ma tam Cię ni sensu,
szukać muszę wciąż, aż znajdę.
Idę wciąż naprzód.

A zegar wolno odmierza minuty,
wolno, a jednak za szybko!
Po szybie spływają krople deszczu,
tak jak moje łzy sercem rozdarte.

Chcę was pożegnać, ale wiatr mi nie daje,
pchając wciąż naprzód; może na rację?

Bo nie dane jest umrzeć w chwili natchnienia,
gdy upadła dusza pod niebo wzlatuje
na strugach upojenia szarego wielbłąda.

A kiedy krzycząc w upojeniu, łzy roniąc,
choć Anioł rąk Ci nie poda,
spod nosa zabierze żyletkę - nie można...

A patrząc w Niebo Życia gwiazdami usiane,
złote płatki odklejonych cierpień i łez,
po raz kolejny czytam swoją Księgę Objawienia,
jak i kolejny smutny wiersz...

Aforyzm BAJKI Ciało Dla dzieci Erotyk Fantastyka FRASZKA HAIKU Inne Katyń Miasto Miłość Modlitwa MYŚL Nadzieja Niebo PATRIOTYZM Piekło Piosenka Polityczne POLSKA Przemijanie Przeznaczenie Przyjaźń Przyroda ROZMYŚLANIA Smoleńsk Śmierć Świat Wiara Wiersze świąteczne Wolność Wyobraźnia Życie

Ciepły Dramatyczny Drastyczny Inny Ironiczny Melancholijny Mroczny Namiętny Obojętny Optymistyczny Pesymistyczny Pogodny Smutny Spokojny Wesoły Zimny