 |
 |
 |
|
|
piszę do ciebie list wiem że się czujesz jak ja samotna gubisz się w smutku wątłych domysłach od kiedy nie ma ciebie i Ryśka tylko ten refren przy mnie pozostał poznałem trwogę strach i zwątpienia co prawda z trudem ale je znoszę chciej mi uwierzyć że kocham prozę lecz górą siła przyzwyczajenia rozmawiam z Bogiem którego nie znam o którym nie wiem nic lub niewiele nie umiem nazwać go przyjacielem skoro mu obca nasza poezja matczyna miłość choć brzmi jak slogan jest czymś bezcennym nie tylko dla nas pisana wierszem i zaśpiewana winna wartością być i dla Boga Liczba czytań: 435 || Liczba głosów: 0 
|
Copyright © 2006 - 2018 PoemProject