 |
 |
 |
|
|
Moja Ziemia wysoko. tam gdzie nie sięga twoj dłoń daleko. tam gdzie nie sięga twój wzrok jest mój dom kraina zapomnianych dni nie widzisz jej, bo jeszcze wierzysz w szczęście ale ja już szczęście nie mam na bezdrożnych pustkowiach w ślepych zaułkach tam jest mój Dom kraina w której zapominasz, że istnieje słońce nie wierzysz w nią bo sądzisz, że każda gwiazda to Twoje Słońce ale ja go nie widze nawet nie chcę go widzieć nie chcę znać słońca bo w krainie nieistniejących nocy nie ma światła ciepła nie ma żyje w letargu myślę o śmierci ale jej też nie ma! świat zapomnianych istnień jedno życie! ja nie ma ludzi światła nie ma samotność w świecie nicości dawno temu to był świat Boga jedyna ziemia gdzie go czcili znudziła mu się stworzył sobie nową zabawkę a stary świat umarł bez światła utopił się w oceanie nienawiści spalił w tym co zostało po wybuchu słońca świat zniknął ale ja zostałam bo wychowana przez Anioły... byłam nieśmiertelna ale Bóg o mnie zapomniał zapomniał o ludziach o tym co stworzył z... ...popiołu... stworzył kraine jednej duszy we własnej głowie i tam też ją unicestwił! Bóg nie kocha ludzi tak jakby tego chciali opuścił nas i stworzył sobie nowy świat ale i o tym świecie zapomni zapomni jak o innych nie tyn jeden zniszczył nie pierwszy nie ostatni moja! moja kraina zaginionych myśli teraz jestem jedynym Bogiem władza nad pustym światem władza nad czarną ziemią, pogrążoną w ciszy! ale moja tylko moja kraina zmierzchu kraina niedoczekanego świtu oddana mi przez Boga jako przekleństwo bez Aniołów i wsparcia samotność zmusiła mnie do ŚMIERCI... to umarłam!=) Liczba czytań: 2565 || Liczba głosów: 0 
|
Copyright © 2006 - 2018 PoemProject