Tchnienie

Wierzba uniesie stroskaną koronę,
gałązki-włosy na bok porozgarnia,
a nieopodal łzy upadną słone,
między tęsknotę, w noc okrutną, czarną.

A jeszcze wzgórza mamią mimowolnie,
niby pieszczotą, ni beztroskim śmiechem,
gdy ku nim biegnę znikają powolne,
jak statek-widmo obarczony grzechem.

Lecz czuły dotyk uśmiech znów przywołał,
chociaż postaci dostrzec nie potrafię,
to naga złuda ciągnie, szepce, woła,
abym podążał, abym za nią trafiał.

Wiem że upadła, ale jakże miękko,
między szmaragdy i między olwiny,
przywdziała złoto-beżową sukienkę
i raz westchnęła tak słodko, niewinnie.

Czyś ty jest miłość?- cicho zapytałem,
rozwarła usta, włosy rozpuściła,
podeszła wolno, znowu nago stała,
pachniała cudnie i cudnie pieściła.

Ale zniknęła, pozostało tchnienie,
nim się okrywam, jakby ciepłą szatą,
kim ona była, duchem, zjawą, nie wiem
i nie wiem czemu wierzby znowu płaczą.

Aforyzm BAJKI Ciało Dla dzieci Erotyk Fantastyka FRASZKA HAIKU Inne Katyń Miasto Miłość Modlitwa MYŚL Nadzieja Niebo PATRIOTYZM Piekło Piosenka Polityczne POLSKA Przemijanie Przeznaczenie Przyjaźń Przyroda ROZMYŚLANIA Smoleńsk Śmierć Świat Wiara Wiersze świąteczne Wolność Wyobraźnia Życie

Ciepły Dramatyczny Drastyczny Inny Ironiczny Melancholijny Mroczny Namiętny Obojętny Optymistyczny Pesymistyczny Pogodny Smutny Spokojny Wesoły Zimny