Dzban

Stał na stole, brązowym z drewna wykonany pomarańczowy dzbanek gliniany.
W środku była woda.
Miał na sobie wzory chodź ręcznie robiony.
Nie wiem czy to rzymskie czy egipskie , zaszyfrowane jak dla mnie.
Dzbanek stał w noc i dzień.
Gdy słońce wzeszło powstał cień.
Czyżby z wody ?
Czyżby ktoś tam stał ?
I się schował ?
A może gości zaproponował właściciel dzbana?
Woda ciągle w nim stała.
I na kwiaty czekała.
Zakwitły w ogrodzie , to i na nie pora.
By tam trafiły nim susza nadejdzie.
Obficie już nie będzie.
Dzbanuszku ukłoń się ładnie bo mieszkańców masz.
Teraz już nie będziesz sam.
A ja przez to radość w oczach  mam i zapachu jak w ogrodzie.

Brak komentarzy do tego wiersza.

Aforyzm BAJKI Ciało Dla dzieci Erotyk Fantastyka FRASZKA HAIKU Inne Katyń Miasto Miłość Modlitwa MYŚL Nadzieja Niebo PATRIOTYZM Piekło Piosenka Polityczne POLSKA Przemijanie Przeznaczenie Przyjaźń Przyroda ROZMYŚLANIA Smoleńsk Śmierć Świat Wiara Wiersze świąteczne Wolność Wyobraźnia Życie

Ciepły Dramatyczny Drastyczny Inny Ironiczny Melancholijny Mroczny Namiętny Obojętny Optymistyczny Pesymistyczny Pogodny Smutny Spokojny Wesoły Zimny